အခန်းထဲမှာ လူတစ်ယောက် ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ဦးဘသော် သိတယ်။ သိမှာပေါ့ အသံတွေ ထွက်နေတာကိုး။ ယာဉ်မောင်းမောင်စိုးသိုက်ရဲ့ အိမ်ခန်းဆောင်လေးထဲက ထွက်နေတာ မနီလာ အသံမှန်းလည်း သိတယ်။ “မမ ကို လိုးပါ မောင်ရယ်။ ကြမ်းကြမ်းလေးနော်။ အား အား ရှီး ရှီး” ဦးဘသော် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာခဲ့တယ်။ သူသိတာက သူ ဒါကို အရမ်းကြည့်ချင်တာပဲ။ အသံလေး ကြားနေတာနဲ့တင် တော်တော်စိတ်တွေ တမျိုးဖြစ်လာတာကိုး။ မဖြစ်ဘူး သူဒါကို မြင်ရမှကို ဖြစ်မယ်။ မောင်စိုးသိုက် ရဲ့ အိမ်ခန်းဆောင်လေးပေါ် မတက်တော့ဘဲ ဘေးကနေ ပတ်သွားလိုက်တယ်။ အသံမထွက်အောင် အသာလေး နင်းပြီး ခေါင်းရင်းကို သွားလိုက်တယ်။ ပြတင်းပိတ်ထားတယ်။ အထဲက လိုက်ကာ ပါးပါးလေး တပ်ထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ လိုက်ကာကြားထဲကနေ ဘာတွေ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သေချာကြည့်လို့ရတယ်။ အသံကတော့ နည်းနည်းတိုးသွားတယ်။ မနီလာဟာ အသက် ၄၅နှစ်အရွယ် မြန်မာအမျိုးသမီးတို့ရဲ့ ထုံးစံ နည်းနည်းဖိုင့်ပြီး ဗိုက်ပူစ ပြုနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ တော်တော်ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ပုံစံပဲ။ ဦးဘသော်ဟာ မနီလာကိုကြည့်ရင် တံတွေးတွေ မျိုချလိုက်ရတယ်။ သူ့ကို ဒါမျိုး မမြင်ရတာ သူ့အသံဒါမျိုး မကြားရတာ၊ ဒါမှမဟုတ် နားမထောင်မိတာတောင် အတော်ကြာပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင်စိုးသိုက် အိပ်ရာပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ထားတယ်။ မောင်စိုးသိုက်က နောက်ကနေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်နဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ် ဆောင့်ပေးနေတယ်။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတဲ့ နို့ကြီးတွေကို မြင်ရင်း ဦးဘသော် အောက်ကဟာကြီး မာကျောလာတာကို သတိထားမိတယ်။ သူ့ကို တစ်ယောက် ယောက်က လက်နဲ့ မဆွပေးမချင်း ခုလို ထောင်ထလာတာမျိုး မဖြစ်တာ နှစ်တော်တော်တောင် ကြာပြီ။ လက်နဲ့ ထိပ်ကို ကိုင်ကြည့်တာ အရည်တွေတောင် စိုစိလာတယ်ဟ။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း မနီလာ ကောင်းကောင်း သွားတာကို ကြည့်ရတာ အရသာပဲ။ မနီလာ ဟာ လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ လေးဘက်ထောက်ထားပြီး သူ့နို့ကြီးတွေကို သူပြန်နယ်နေတယ်။ “မောင် ရေ မမ အယက်ခံချင်တယ်” “ဟုတ် မမ” လုပ်နေရင်း မောင်စိုးသိုက်ဟာ ခုတင်အောက်ဘက်ဆင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မနီလာက ပေါင်ကို ကားပေးထားတယ်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ ပထမပိုင်း မနီလာရဲ့ ရင်သားတွေကို အရင်စို့ပေးနေတယ်။ မနီလာ ဟာ အော်လိုက်တာ အသံကို စုံနေတာပဲ။ တော်တော်ကောင်းနေတယ် ထင်ရဲ့။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဗိုက်ကိုယက်ပေးနေတယ်။ “မမ ကျွန်တော် အဖုတ်ကြီးကို ယက်လိုက်ရမလား” “ပတ်ပတ်စက်စက် ပြောပေးပါ မောင်ရယ်။ မမ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လိုက်စမ်းပါ။ အား ရှီး” မောင်စိုးသိုက်ဟာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့အုံကြီးကို ဆွဲညှစ်ထားရင်း အမွှေးမဲမဲကြီးတွေကြားထဲ ခေါင်းကို နှစ်ချလိုက်တယ်။ ခေါင်းက ငုံ့လိုက်နိမ့်လိုက်နဲ့ ယက်လိုက်၊ အစေ့ကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက် လုပ်နေတာပေါ့။
“ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်။ မောင်ရယ်။ အား အား အား။ ကြိုက်တယ် ကြိုက်တယ်။ စုပ်လိုက်စမ်း စုပ်စမ်း” မနီလာဟာ ရုတ်တရက် ထလိုက်ပြီး မောင်စိုးသိုက် ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ယူစုပ်နေတယ်။ မောင်စိုးသိုက် က မနီလာ ရဲ့ ခေါင်းကို ပြန်ကိုင်ထားတာပေါ့။ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဖီ ပြွတ် ဖီ မနီလာဟာ တဆတ်ဆတ်တောင်နေတဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို ယူပြီး တံတွေးနဲ့ ထွေးလိုက် ငုံပြီးစုပ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ၄ မိနစ်လောက် ကြာမလားမသိဘူး စိတ်ကြိုက်ကို စုပ်နေတာ။ ကောင်းလိုက်တာ မနီလာရယ်။ ဦးဘသော် ဟာ သူ့ပေါင်ကြားထဲက ပစ္စည်းကြီးကို ဂွင်းတိုက်နေလိုက်တယ်။ သူဒီလို စိတ်ပါလက်ပါ မရှိတာ ကြာပါပြီကော။ “မမ ခဏရပ်ပါဦး ကျွန်တော် ပြီးချင်နေပြီ။ အား အား” မနီလာ က ပါးစပ်ထဲက မောင်စိုးသိုက် ပစ္စည်းကို ပြန်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ “မောင်လေး စိတ်ကြိုက်သာ ခံစားစမ်းပါ။ မမ ကို အားမနာနဲ့” လို့ ပြောပြီး ပစ္စည်းကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ ဆက်တိုက်ထုပေးတယ်။ သူ့မျက်နှာနဲ့ ပါးစပ်ဆီကိုလည်း ချိန်ထားတာပေါ့။ ပြီးတော့မယ် မမ အားအား ပြီးပြီ ပြီးပြီ အားအား မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ သုတ်ရည်များဟာ အထွေးလိုက်ကို မနီလာရဲ့ မျက်နှာကြီးပေါ် သွားစင်တယ်။ တော်တော်များများကလည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ မနီလာ ဟာ ပြီးသွားတဲ့ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို အဆာပိတ် ပြန်စုပ်နေတယ်။ အသံအကျယ်ကြီးပဲ ရှလွတ် ရှလွတ်နဲ့။ မောင်စိုးသိုက် ကတော့ အရုပ်ကြိုးပြတ်။ ဦးဘသော်လည်း ပြီးသွားတယ်။ ပုဆိုးတွေတောင် ပေကုန်တယ်။ မနီလာ ဟာ အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပြီး သူ့အိပ်ထဲက သောင်းတန်တချို့ကို ထုတ်ပေးနေတယ်။ “မမ သိပ်ကို ကျေနပ်သွားတယ်မောင်ရယ်။ ကဲ မုန့်ဖိုးယူပါဦး ကိုယ်တော်လေး။ မမလည်း မင်းအဘ က မဖြည့်ဆည်းပေးတာကြာလို့ သိပ်ကို ဆာနေတာ” “မယူပါရစေနဲ့ မမရယ်။ ကျွန်တော် က မမ ကို ချစ်လို့ လုပ်ပေးတာပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်လည်း လုပ်ချင်လို့ပါ။ ကျွန်တော် သူများ မယားကို ကြာခိုပေမယ့် ချူတော့မစားပါဘူး။ ကဲ မမပြန်တော့။ အဘ ပြန်လာတော့မယ်နော်။ ချစ်တယ်” မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်တယ်။ ဦးဘသော် က တော့ ချောင်းကြည့်ရတာကို သူဘယ်လောက် ကျေနပ်သလဲဆိုတာ ပြန်ပြီး အံ့သြနေမိတယ်။ “အဘ ခေါ်တယ် ဆိုလို့ပါ” မောင်စိုးသိုက် က မတ်တပ်လေးရပ်လို့ လက်ကလေးနောက်ပစ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ “အေး မောင်စိုးသိုက် လာပါဦး ထိုင်ပါဦး” ဦးဘသော် က သူ့ဇနီး မနီလာနဲ့ အတူ ထိုင်နေတဲ့ စားပွဲဝိုင်း ကုလားထိုင်တွေထဲက လွတ်နေတဲ့ ထိုင်ခုံတစ်ခုကို ပြလိုက်တယ်။ မောင်စိုးသိုက်ခမျာ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နဲ့။ သူတို့ ခိုးစားနေတာကို ဦးဘသော်ကြီး သိသွားလို့လား။ အမနီလာ ကတော့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ပဲ။ ဘာများဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ သူ့ကျေးဇူးရှင် ဆရာ ဦးဘသော် ရဲ့ ဇနီး နဲ့ ဖြစ်နေတာကြောင့် စိတ်ထဲမှာ အမြဲတမ်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတယ်။ ဦးဘသော်ပြတဲ့ ထိုင်ခုံမှာ မောင်စိုးသိုက် က ကျုံ့ကျုံ့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ “ဘယ်လိုလဲ မင်းမမနီလာနဲ့ ချစ်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား” “ဗျာ ဟို ဟို ဟိုလေ” မနီလာက ပြုံးပြီးတော့ ခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။ “အစ်ကိုကြီးက မမတို့ နှစ်ယောက်ကို အနှောက်အယှက် မပေးပါဘူးတဲ့။ သူက မောင်စိုးသိုက် မမနဲ့ နေပေးနေတာကို ကျေးဇူးတင်ပါသတဲ့။ ဒါကြောင့် မကြောက်ပါနဲ့ မောင်လေးရဲ့” မောင်စိုးသိုက် မျက်စိလည်သွားတယ်။ လူကြီးကတော်ကို ယာဉ်မောင်းက ကြာခိုမိတာ ခုဆိုရင် မဖမ်းချုပ်တဲ့အပြင် ကျေးဇူးတောင် တင်တယ်ဆိုပဲ။ ဦးဘသော်က ဆက်ပြောတယ်။ “တစ်ခုပဲရှိတယ် မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ မင်းရဲ့ ဝန်ထမ်း လိုင်းခန်းလေးထဲမှာ တွေ့နေတာတော့ မကောင်းဘူး။ တော်ကြာ တခြားသူတွေ သိသွားရင် ကိုယ်လည်း မကောင်းဘူး။ ကိုယ်ရှိတဲ့ အချိန် မောင်ရင့်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်။
မင်းနဲ့ မမ နီလာနဲ့ အိမ်ကြီးပေါ်မှာပဲ တွေ့ကြပေါ့” လူကြီးအိမ်ထဲက ထွက်လာတော့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေတယ်။ အဘ က သူ့ကို စိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် သူရှိတဲ့အချိန် လာတွေ့ခွင့်တောင် ပေးလိုက်သေးတယ်။ ဘယ်လိုပါလိမ့်။ ညပိုင်း အလုပ်ဆင်းချိန်ရောက်တော့ မောင်စိုးသိုက်ကို မမနီလာက ဖုန်းနဲ့လှမ်းခေါ်တယ်။ အိမ်ကြီးထဲကို ပြန်သွားရတာပေါ့။ အိမ်ကြီးထဲက ဝန်ထမ်းတွေ တစ်ယောက်မှ မရှိတော့ဘူး။ အားလုံးက အလုပ်သမားတန်းလျားကို ပြန်ကုန်ကြပြီ။ မောင်စိုးသိုက် ဝင်လာတော့ မနီလာက ထမင်းစားခန်းထဲကို လှမ်းခေါ်တယ်။ ထမင်းဝိုင်းပေါ်မှာ အကောင်းစားအမြည်းတွေ ပြည့်လို့ပါလား။ ဘာတံဆိပ်မှန်းတောင် မသိတဲ့ နိုင်ငံခြား အရက်ပုလင်းကြီးလည်း ထောင်ထားတယ်။ “ကဲ မောင်စိုးသိုက် မင်း နည်းနည်းပါးပါး သောက်တတ်တယ်မဟုတ်လား ချကွာ။ ဒီပုလင်းက ငါ့ကို တပည့်တစ်ယောက် လာကန်တော့ထားတာ။ အစစ်ကွ” “ဟုတ် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့အဘ” နို့အုံဖြူဖြူကြီးကို တမင်မပေါ်ပေါ်အောင် ဇာပါးပါးလေး ဝတ်ထားတဲ့ မနီလာက ဦးဘသော်နဲ့ မောင်စိုးသိုက် ကို အရက်ငှဲ့ပေးတယ်။ ဦးဘသော်နဲ့ မောင်စိုးသိုက် ဟာ အရက်လေးသောက်လိုက် ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်လေးတွေ ပြောလိုက်နဲ့ အရက်ဝိုင်းက အရှိန်လေး တက်လာနေတယ်။ မနီလာက မောင်စိုးသိုက် နားထိုင်ပြီး လက်မောင်းလေးကို နမ်းလိုက်။ အောက်ကနေ ဂွေး ကို နိူက်လိုက် လုပ်နေတော့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မျက်နှာတွေပူလို့။ ဦးဘသော် က တော့ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ “ကဲကဲ မင်းတို့ နှစ်ယောက် သွားနားကြတော့။ ကိုယ်နဲ့ မနီလာရဲ့ အခန်းမှာ နားလို့ရတယ်။ တံခါးတော့ ဖွင့်ထားကွာ။ ကိုယ်အသံလေးတွေ ကြားရတာပေါ့။ မီးပိတ်ချင်ပိတ်ကြပါတဲ့။ မနီလာကတော့ ကလေးမလေး တစ်ယောက်လို မောင်စိုးသိုက်လက်ကို ဆွဲပြီး သွက်သွက်လေး ရှေ့က ဦးဆောင် ထွက်သွားတယ်။ “လာမောင် မမ နောက်လိုက်ခဲ့တဲ့” ဦးဘသော် နဲ့ မနီလာ တို့ရဲ့ အိပ်ခန်းဟာ အိမ်တစ်လုံးစာလောက်ရှိတယ်။ အိပ်ရာကြီးကလည်း ၁၅ ပေ ပတ်လည်လောက်များ ရှိမလားမသိဘူး။ ဒီလိုနေရာမျိုးပေါ်က မနီလာ ဟာ လူလစ်တိုင်း သူ့ရဲ့ အလုပ်သမား တန်းလျားအခန်းလေးကို ရောက်ရောက်လာတာ အံ့သြမိပါရဲ့။ ပိုအံ့သြဖို့ကောင်းတာက သူ့လို ယာဉ်မောင်း တစ်ယောက်ကို ဦးဘသော်က သူ့အိပ်ရာပေါ်ကို သူ့ဇနီးနဲ့ လွှတ်ပေးတာပဲ။ မသောက်ဖူးတဲ့ အကောင်းစား အရက်ပုလင်းရဲ့ သင်းသင်းလေးမူးနေတာရော၊ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရော၊ ဇာဂါဝန်အတိုလေး နဲ့ လုပ်ချင်စရာ ဖြစ်နေတဲ့ မနီလာကြောင့်ရော မောင်စိုးသိုက် ဟာ ဒါတွေကို မစဉ်းစားတော့ဘူး။ မနီလာရဲ့ ခါးကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး လည်ပင်းကို စစုပ်တော့တယ်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ကို သိပ်ကြိုက်တာပဲ။ ရေမွှေးအကောင်းစားနံ့နဲ့ ချွေးနံ့လေး ရောနေတာ။ လည်ပင်းကို စုပ်ထားရင် လျှာကြီးနဲ့ လည်ပင်းကြောတစ်လျှောက် လိုက်သပ်ပေးလိုက်တယ်။ ၂ မိနစ်လောက် ပြင်းပြင်းလေး လုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့ကို ဖက်ထားတဲ့ မနီလာရဲ့ လက်တွေက တင်းကျပ်လာပြီး လိုက်ကုပ်ခြစ်တော့တယ်။ “အား အား အား အမလေးနော် အား အား” သူ့ယောင်္ကျား အပြင်ကနေ ကြည့်နေမှန်း သိလို့လား၊ အလုပ်သမား တန်းလျားထဲမှာထက် ပိုလွတ်လပ်လို့လား မပြောတတ်ဘူး။ မနီလာဟာ ပိုပြီး ထန်ပြနေသလိုပဲ။ မနီလာဟာ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ လည်ကုပ်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ငုံ့ကျလာတဲ့ မောင်စိုးသိုက် မျက်နှာအနှံ့လိုက်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ လျှာပါ ထွက်လာပြီး လိုက်ယက်တော့တာပဲ။
ကဲ လျှာခြင်း နမ်းတာ စပါပြီ။ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မနီလာရဲ့ လျှာကြီးနဲ့ ထိလိုက်တိုင်း ရူးမတက်အောင် ထန်လာတယ်။ တစ်ယောက်လျှာကို တစ်ယောက် ပလွတ် ပလွတ်နဲ့ စုပ်နေတာ ၁၀ မိနစ်လောက်တောင် ကြာမလား မသိဘူး လျှာတွေတောင် ညောင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ မီးရောင်ဖျဖျ လေး လင်းနေတဲ့ အခန်းထဲကို အပြင်ကနေ ဦးဘသော် တစ်ယောက် ကြည့်နေတယ်။ တကယ်တော့ သူကုတင်ဘေးကနေ သွားကြည့်ချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ မောင်စိုးသိုက်နဲ့ မနီလာ အနှောက်အယှက် ဖြစ်မှာ စိုးလို့ အခန်းအပြင်ကနေပဲ ဒရင်းဘတ်လေးပေါ် လှဲရင်း မိန်ဖျဖျမြင်ကွင်းကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ဒါကို ကြည့်နေရတာ သူ့ ကိုယ်ထဲမှာ စူးစူးနစ်နစ်ကို ကြိုက်တယ်။ အလုပ်များလှတဲ့ တာဝန်ကြီးသူ ဦးဘသော်ဟာ ခုလောက် လိင်စိတ်မပေါ်မိတာ ကြာပြီ။ ခုတော့ သိပ်အရသာ ရှိတာပဲ။ ကြည့်ပါလား မောင်စိုးသိုက်ဟာ သူ့မိန်းမ ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ နယ်နေပြီ။ အစကတည်းက ထန်တဲ့ မနီလာဟာ တအီးအီး တအားအား နဲ့ အသံစုံတွေနေတယ်။ နယ်နေရင်း အားမရဖြစ်လာတဲ့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မနီလာရဲ့ နို့ကြီးတစ်ဖက်ကို ညှစ်ထားပြီး တစ်ဖက်ကို အားရပါးရ စို့လေရဲ့။ “မောင် အရမ်းကြိုက်တယ်။ မောင်ရေ။ မမ ကြိုက်တယ်။ အားကုန်စို့လိုက်ပါ။” နို့စို့ခံနေရင်း မနီလာဟာ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို ပုဆိုးအပြင်ကနေ ကိုင်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ မနီလာဟာ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းပြီး ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်တယ်။ မောင်စိုးသိုက်က မတ်တပ်ရပ်လျက်ပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင်စိုးသိုက် ပစ္စည်းထောင်ထောင်ကြီးကို စုပ်ပေးရင်း ရှေ့တို့နောက်ဆုတ် လုပ်လေရဲ့။ ခေါင်းကြီးကို ပေါင်ရင်းအောက်ဝင်ပြီး ဥတွေကိုပါ လိုက်စုပ်တာ။ “မောင် မမ ပါးစပ်ကို လိုးပါနော်” မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ လုပ်နေပါပြီ။ဇစ် ဇစ် ဇစ် ဇစ် နဲ့ အသံတွေ တောင်ကြားရတယ်။ ဦးဘသော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ထုပြီလေ။ “မောင် လိုးပေးပါတော့” မနီလာ က ပြောလိုက်တယ်။ “မောင် စောက်ဖုတ်ယက်ဦးမယ်လေ မမရဲ့” “နောက်မှ ယက်တော့ ကလေးရယ်။ မမ တအားကို ဖြစ်နေပြီ ခုပဲ လိုးပါတော့” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မနီလာ ဟာ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လှန် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲပေးလိုက်တယ်။ မနီလာ ဟာ ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် ဝပေမယ့် လူကြီးကတော်ပီပီ ရုပ်ကလည်းချော၊ မင်းကြိုက်စိုးကြိုက် အသားအရေကြီးနဲ့ ဆိုတော့ ခုန်အုပ်ချင်စရာကြီးပေါ့။ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မချွတ်ရသေးတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို အကုန်ချွတ်ပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်ကနေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး သူ့ ပစ္စည်းတံကြီးကို မနီလာရဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တောနက်နက် အဖုတ်ကြီးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ “အား အား အား မောင်ရယ် ဘယ်တော့မှ မရိုးဘူး” မောင်စိုးသိုက် ဟာ အပေါ်ကနေ လှေကြီးထိုးနဲ့ပဲ တစ်ချက်ခြင်း ဖြည်းဖြည်းညှောင့်လိုက်၊ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက် လုပ်နေတယ်။ အထဲက မနီလာရဲ့ ပစ္စည်းကြီးက ညှစ်ပေးတာကြောင့် အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေပုံ ပေါ်တယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ ပုံစံ ပြောင်းကြတယ်။ မောင်စိုးသိုက် က အောက်နေလှဲလိုက်တယ်။ မနီလာက အပေါ်ကနေ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းထောင်ထောင်ကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အထက်အောက် ခါရင်း လုပ်ပေးနေသလို့ မောင်စိုးသိုက်ကလည်း အောက်နေ ပင့်ပင့်ပြီး ဆောင့်ပေးနေတယ်။ အပေးအယူ ညီလိုက်ကြတာ။ မနီလာက အပေါ်တက်ခုန်ပေးနေတော့ သူ့ရဲ့ နာမည်ကျော် နို့ကြီးနှစ်လုံးက တုန်တုန်နေတာပေါ့။ “မောင်ရေ မမ ပြီးချင်လာပြီ။ တူတူပြီးရအောင်နော်” မောင်စိုးသိုက်က အပေါ်က ပြန်တက်ပြီး မနီလာကို အားရပါးရ ပြန်ဆောင့်ပြန်ပြီ။ ဗြွတ် ဗြွတ် ဗြွတ်နဲ့ အသံတွေ အားအား အီးအီး အသံတွေက အခန်းလုံးညံလို့ပေါ့။ သူတို့နှစ်ယောက် ၅မိနစ်လောက် စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ပြီးတဲ့အခါ နှစ်ယောက်လုံး ခြေပစ်လက်ပစ် ပြီးသွားကြတယ်။ မောင်စိုးသိုက် ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်ရင်း မနီလာ အမောဖြေနေလေရဲ့။ “မမ ရေ။ အဘ ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး” “သူလည်း ခုလောက်ဆို ပြီးသွားလောက်ပြီ ကလေးရဲ့” မီးရောင်ဖျဖျလေးနဲ့ အခန်းထဲမှာ လူသားနှစ်ယောက် ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ။ အခန်းပြင်မှာလည်း ကျေနပ်စွာ ပြုံးနေတဲ့ လင်သားတစ်ယောက်။ ပြီးပါပြီ။
(Zawgyi)
အခနျးထဲမှာ လူတဈယောကျ ရောကျနတေယ်ဆိုတာ ဦးဘသောျ သိတယျ။ သိမှာပေါ့ အသံတွေ ထွကျနတောကိုး။ ယာဉျမောငျးမောင်စိုးသိုကျ ရဲ့ အိမ်ခနျးဆောငျလေးထဲက ထွကျနတော မနီလာ အသံမှနျးလညျး သိတယျ။ “မမ ကို လိုးပါ မောငျရယျ။ ကွမျးကွမျးလေးနောျ။ အား အား ရှီး ရှီး” ဦးဘသောျ ရငျတွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာခဲ့တယျ။ သူသိတာက သူ ဒါကို အရမျး ကွည့်ချင်တာပဲ။ အသံလေး ကွားနတောနဲ့ တငျ တောျတ်စောိတျတွေ တမိုးဖြစ်လာတာကိုး။ မဖြစ်ဘူး သူဒါကို မြငျရမှကို ဖြစ်မယျ။ မောင်စိုးသိုကျ ရဲ့ အိမ်ခနျးဆောငျလေးပေါျ မတကျတော့ဘဲ ဘေးကနေ ပတျသွားလိုက်တယျ။ အသံမထွကျအောငျ အသာလေး နငျးပွီး ခေါငျးရငျးကို သွားလိုက်တယျ။ ပြတငျးပိတ်ထားတယျ။ အထဲက လိုက်ကာ ပါးပါးလေး တပ်ထားတယျ။ ဒါပမေဲ့ လိုက်ကာကွားထဲကနေ ဘာတွေ ဖြဈနတေယ်ဆိုတာကို သချောကွည့်လို့ရတယျ။ အသံကတော့ နညျးနညျးတိုးသွားတယျ။ မနီလာ ဟာ အသကျ ၄၅နှဈအရွယျ မြန်မာအမိုးသမီးတို့ရဲ့ ထုံးစံ နညျးနညျးဖိုငျ့ပွီး ဗိုက်ပူစ ပြုနပွေီ။ ဒါပမေဲ့ တောျတ်ဆောွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ပုံစံပဲ။ ဦးဘသောျဟာ မနီလာကိုကွညျ့ရငျ တံတွေးတွေ မိုချလိုကျရတယျ။ သူ့ကို ဒါမိုး မမြငျရတာ သူ့အသံဒါမိုး မကွားရတာ၊ ဒါမှမဟုတျ နားမထောင်မိတာတောငျ အတောျကွာပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင်စိုးသိုကျ အိပျရာပေါျမှာ လေးဘကျထောက်ထားတယျ။ မောင်စိုးသိုက်က နောက်ကနေ ဒူးထောက်ထိုငျပွီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်နဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတျ ဆောငျ့ပေးနတေယျ။ တစ်ချကျဆောင့်လိုက်တိုငျး တုန်တုနျသွားတဲ့ နို့ကွီးတွကေို မြငျရငျး ဦးဘသောျ အောက်ကဟာကွီး မာကျောလာတာကို သတိထားမိတယျ။ သူ့ကို တဈယောကျ ယောက်က လက်နဲ့ မဆွပေးမချငျး ခုလို ထောင်ထလာတာမိုး မဖြစ်တာ နှဈတောျတောျတောငျ ကွာပွီ။ လက်နဲ့ ထိပ်ကို ကိုငျကွည့်တာ အရညျတွေတောငျ စိုစိလာတယျဟ။ တစ်ချကျဆောင့်လိုက်တိုငျး မနီလာ ကောငျးကောငျး သွားတာကို ကွညျ့ရတာ အရသာပဲ။ မနီလာ ဟာ လက်တစ်ဖက်တညျးနဲ့ လေးဘကျထောက်ထားပွီး သူ့နို့ကွီးတွကေို သူပြန်နယျနတေယျ။ “မောငျ ရေ မမ အယက်ခံချင်တယျ” “ဟုတျ မမ” လုပျနရေငျး မောင်စိုးသိုကျဟာ ခုတငျအောက်ဘက်ဆငျးပွီး ထိုင်ချလိုက်တယျ။ မနီလာက ပေါင်ကို ကားပေးထားတယျ။ မောင်စိုးသိုကျ ဟာ ပထမပိုငျး မနီလာရဲ့ ရငျသားတွကေို အရင်စို့ပေးနတေယျ။ မနီလာ ဟာ အ်လောိုက်တာ အသံကို စုံနတောပဲ။ တောျတောျကောငျးနတေယျ ထငျရဲ့။ ပွီးတော့ ဖြညျးဖြညျးချငျး ဗိုက်ကိုယကျပေးနတေယျ။ “မမ ကွနြျတောျ အဖုတျကွီးကို ယက်လိုကျရမလား” “ပတ်ပတ်စက်စကျ ပြောပေးပါ မောငျရယျ။ မမ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လိုက်စမျးပါ။ အား ရှီး” မောင်စိုးသိုကျဟာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့အုံကွီးကို ဆွဲညှစ်ထားရငျး အမှေှးမဲမဲကွီးတွကွေားထဲ ခေါငျးကို နှစ်ချလိုက်တယျ။ ခေါငျးက ငုံ့လိုက်နိမ့်လိုက်နဲ့ ယက်လိုကျ၊ အစေ့ကွီးကို ွပွတ်ကနဲ ွပွတ်ကနဲ စုပ်လိုကျ လုပျနတောပေါ့။
“ကောငျးလိုက်တာ မောငျရယျ။ မောငျရယျ။ အား အား အား။ ကွိုက်တယျ ကွိုက်တယျ။ စုပ်လိုက်စမျး စုပ်စမျး” မနီလာဟာ ရုတ်တရကျ ထလိုကျပွီး မောင်စိုးသိုကျ ရဲ့ ပစ်စညျးကွီးကို တွပွတျွပွတ်နဲ့ ယူစုပျနတေယျ။ မောင်စိုးသိုကျ က မနီလာ ရဲ့ ခေါငျးကို ပြန်ကိုင်ထားတာပေါ့။ ွပွတျ ွပွတျ ွပွတျ ွပွတျ ဖီ ွပွတျ ဖီ မနီလာဟာ တဆတ်ဆတျတောငျနတေဲ့ ပစ်စညျးကွီးကို ယူပွီး တံတွေးနဲ့ ထွေးလိုကျ ငုံပွီးစုပ်လိုကျ လုပျနတေယျ။ ၄ မိနဈလောကျ ကွာမလားမသိဘူး စိတျကွိုက်ကို စုပျနတော။ ကောငျးလိုက်တာ မနီလာရယျ။ ဦးဘသောျ ဟာ သူ့ပေါငျကွားထဲက ပစ်စညျးကွီးကို ဂွငျးတိုကျနလေိုက်တယျ။ သူဒီလို စိတ်ပါလက်ပါ မရှိတာ ကွာပါပွီကော။ “မမ ခဏရပ်ပါဦး ကွနြျတောျ ပွီးချငျနပွေီ။ အား အား” မနီလာ က ပါးစပ်ထဲက မောင်စိုးသိုကျ ပစ်စညျးကို ပြန်ထုတျပေးလိုက်တယျ။ “မောငျလေး စိတျကွိုကျသာ ခံစားစမျးပါ။ မမ ကို အားမနာနဲ့” လို့ ပြောပွီး ပစ်စညျးကို ဆုပ်ကိုငျပွီးတော့ ဆက်တိုက်ထုပေးတယျ။ သူ့မျက်နှာနဲ့ ပါးစပ်ဆီကိုလညျး ခိန်ထားတာပေါ့။ ပွီးတော့မယျ မမ အားအား ပွီးပွီ ပွီးပွီ အားအား မောင်စိုးသိုကျရဲ့ သုတျရည်များဟာ အထွေးလိုက်ကို မနီလာရဲ့ မျက်နှာကွီးပေါျ သွားစင်တယျ။ တောျတ်မောျားများကလညျး ပါးစပ်ထဲ ဝငျသွားတယျ။ မနီလာ ဟာ ပွီးသွားတဲ့ မောင်စိုးသိုကျရဲ့ ပစ်စညျးကွီးကို အဆာပိတျ ပြန်စုပျနတေယျ။ အသံအကျယျကွီးပဲ ရှလွတျ ရှလွတ်နဲ့။ မောင်စိုးသိုကျ ကတော့ အရုပျကွိုးပြတျ။ ဦးဘသေ်လာညျး ပွီးသွားတယျ။ ပုဆိုးတွေတောငျ ပကေုန်တယျ။ မနီလာ ဟာ အဝတျတွေ ပြနျဝတျပွီး သူ့အိပ်ထဲက သောငျးတန်တခို့ကို ထုတျပေးနတေယျ။ “မမ သိပ်ကို ကျေနပျသွားတယျမောငျရယျ။ ကဲ မုန့်ဖိုးယူပါဦး ကိုယျတောျလေး။ မမလညျး မငျးအဘ က မဖြည့်ဆညျးပေးတာကွာလို့ သိပ်ကို ဆာနတော” “မယူပါရစေနဲ့ မမရယျ။ ကွနြျတောျ က မမ ကို ချစ်လို့ လုပျပေးတာပါ။ ပွီးတော့ ကွနြျတ်လောညျး လုပ်ချင်လို့ပါ။ ကွနြျတောျ သူများ မယားကို ကွာခိုပမေယျ့ ချူတော့မစားပါဘူး။ ကဲ မမပြနျတော့။ အဘ ပြန်လာတော့မယျနောျ။ ချစ်တယျ” မောင်စိုးသိုကျ ဟာ မနီလာရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို မှှေးမှှေးပေးလိုက်တယျ။ ဦးဘသောျ က တော့ ချောငျးကွညျ့ရတာကို သူဘယျလောကျ ကျေနပျသလဲဆိုတာ ပြနျပွီး အံ့ွသနေမိတယျ။ “အဘ ခေါျတယျ ဆိုလို့ပါ” မောင်စိုးသိုကျ က မတ်တပျလေးရပ်လို့ လက်ကလေးနောက်ပဈရငျး ပြောလိုက်တယျ။ “အေး မောင်စိုးသိုကျ လာပါဦး ထိုင်ပါဦး” ဦးဘသောျ က သူ့ဇနီး မနီလာနဲ့ အတူ ထိုငျနတေဲ့ စားပွဲဝိုငျး ကုလားထိုငျတွထေဲက လွတျနတေဲ့ ထိုင်ခုံတစ်ခုကို ပြလိုက်တယျ။ မောင်စိုးသိုက်ခမျာ မျက်စိပျကျ မျက်နှာပျက်နဲ့။ သူတို့ ခိုးစားနတောကို ဦးဘသောျကွီး သိသွားလို့လား။ အမနီလာ ကတော့ ပွုံးပွုံးရှှငျရှှင်ပဲ။ ဘာများဖြစ်လို့ပါလိမျ့။ မောင်စိုးသိုကျ ဟာ သူ့ကျေးဇူးရှငျ ဆရာ ဦးဘသောျ ရဲ့ ဇနီး နဲ့ ဖြဈနတောကွောငျ့ စိတ်ထဲမှာ အမွဲတမျး အပြဈရှိသလို ခံစားနရေတယျ။ ဦးဘသောျပြတဲ့ ထိုင်ခုံမှာ မောင်စိုးသိုကျ က ကျုံ့ကျုံ့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်တယျ။ “ဘယ်လိုလဲ မငျးမမနီလာနဲ့ ချဈရတာ အဆငျပြေရဲ့လား” “ဗျာ ဟို ဟို ဟိုလေ” မနီလာက ပွုံးပွီးတော့ ခေါငျးညိမျ့ပြတယျ။ “အစ်ကိုကွီးက မမတို့ နှဈယောက်ကို အနှောကျအယှကျ မပေးပါဘူးတဲ့။ သူက မောင်စိုးသိုကျ မမနဲ့ နေပေးနတောကို ကျေးဇူးတင်ပါသတဲ့။ ဒါကွောငျ့ မကွောက်ပါနဲ့ မောငျလေးရဲ့” မောင်စိုးသိုကျ မျက်စိလညျသွားတယျ။ လူကွီးကတေ်ကာို ယာဉျမောငျးက ကွာခိုမိတာ ခုဆိုရငျ မဖမျးချုပ်တဲ့အပြငျ ကျေးဇူးတောငျ တင်တယ်ဆိုပဲ။ ဦးဘသေ်ကာ ဆကျပြောတယျ။ “တစ်ခုပဲရှိတယျ မောင်စိုးသိုကျရဲ့ မငျးရဲ့ ဝန်ထမျး လိုငျးခနျးလေးထဲမှာ တွေ့နတောတော့ မကောငျးဘူး။ တောျကွာ တခြားသူတွေ သိသွားရငျ ကိုယ်လညျး မကောငျးဘူး။ ကိုယျရှိတဲ့ အခိနျ မောငျရင့်ကို လှမျးခေါျလိုက်မယျ။
မငျးနဲ့ မမ နီလာနဲ့ အိမျကွီးပေါျမှာပဲ တွေ့ွကပေါ့” လူကွီးအိမ်ထဲက ထွက်လာတော့ မောင်စိုးသိုကျဟာ အူကွောငျကွောငျဖြဈနတေယျ။ အဘ က သူ့ကို စိတ်မဆိုးတဲ့အပြငျ သူရှိတဲ့အခိနျ လာတွေ့ခွငျ့တောငျ ပေးလိုကျသေးတယျ။ ဘယ်လိုပါလိမျ့။ ညပိုငျး အလုပ်ဆငျးခိနျရောကျတော့ မောင်စိုးသိုက်ကို မမနီလာက ဖုနျးနဲ့လှမျးခေါျတယျ။ အိမျကွီးထဲကို ပြနျသွားရတာပေါ့။ အိမျကွီးထဲက ဝန်ထမျးတွေ တဈယောက်မှ မရှိတော့ဘူး။ အားလုံးက အလုပျသမားတနျးလျားကို ပြန်ကုနျကွပွီ။ မောင်စိုးသိုကျ ဝင်လာတော့ မနီလာက ထမငျးစားခနျးထဲကို လှမျးခေါျတယျ။ ထမငျးဝိုငျးပေါျမှာ အကောငျးစားအမြညျးတွေ ပြည့်လို့ပါလား။ ဘာတံဆိပ်မှနျးတောငျ မသိတဲ့ နိုငျငံခြား အရက်ပုလငျးကွီးလညျး ထောင်ထားတယျ။ “ကဲ မောင်စိုးသိုကျ မငျး နညျးနညျးပါးပါး သောက်တတ်တယ်မဟုတ်လား ချကွာ။ ဒီပုလငျးက ငါ့ကို တပည့်တဈယောကျ လာကနျတော့ထားတာ။ အစစ်ကွ” “ဟုတျ ဟုတျ ဟုတ်ကဲ့အဘ” နို့အုံဖြူဖြူကွီးကို တမင်မပေါျပေါျအောငျ ဇာပါးပါးလေး ဝတ်ထားတဲ့ မနီလာက ဦးဘသေ်နာဲ့ မောင်စိုးသိုကျ ကို အရကျငှဲ့ပေးတယျ။ ဦးဘသေ်နာဲ့ မောင်စိုးသိုကျ ဟာ အရကျလေးသောက်လိုကျ ရှေးဟောငျးနှောငျးဖြဈလေးတွေ ပြောလိုက်နဲ့ အရကျဝိုငျးက အရှိနျလေး တက်လာနတေယျ။ မနီလာက မောင်စိုးသိုကျ နားထိုငျပွီး လကျမောငျးလေးကို နမျးလိုကျ။ အောက်ကနေ ဂွေး ကို နိူက်လိုကျ လုပျနေတော့ မောင်စိုးသိုကျဟာ မျက်နှာတွပေူလို့။ ဦးဘသောျ က တော့ ပွုံးပွုံးကွီးနဲ့ ကွညျ့နတေယျ။ “ကဲကဲ မငျးတို့ နှဈယောကျ သွားနားွကတော့။ ကိုယ်နဲ့ မနီလာရဲ့ အခနျးမှာ နားလို့ရတယျ။ တံခါးတော့ ဖွင့်ထားကွာ။ ကိုယျအသံလေးတွေ ကွားရတာပေါ့။ မီးပိတ်ချင်ပိတျကွပါတဲ့။ မနီလာကတော့ ကလေးမလေး တဈယောက်လို မောင်စိုးသိုက်လက်ကို ဆွဲပွီး သွကျသွကျလေး ရှေ့က ဦးဆောငျ ထွကျသွားတယျ။ “လာမောငျ မမ နောက်လိုက်ခဲ့တဲ့” ဦးဘသောျ နဲ့ မနီလာ တို့ရဲ့ အိပ်ခနျးဟာ အိမ်တစ်လုံးစာလောကျရှိတယျ။ အိပျရာကွီးကလညျး ၁၅ ပေ ပတ်လညျလောက်များ ရှိမလားမသိဘူး။ ဒီလိုနရောမိုးပေါျက မနီလာ ဟာ လူလစ်တိုငျး သူ့ရဲ့ အလုပျသမား တနျးလျားအခနျးလေးကို ရောကျရောက်လာတာ အံ့သွမိပါရဲ့။ ပိုအံ့သွဖို့ကောငျးတာက သူ့လို ယာဉျမောငျး တဈယောက်ကို ဦးဘသေ်ကာ သူ့အိပျရာပေါျကို သူ့ဇနီးနဲ့ လှှတျပေးတာပဲ။ မသောက်ဖူးတဲ့ အကောငျးစား အရက်ပုလငျးရဲ့ သငျးသငျးလေးမူးနတောရော၊ ပတျဝနျးကျငျရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရော၊ ဇာဂါဝနျအတိုလေး နဲ့ လုပ်ချင်စရာ ဖြဈနတေဲ့ မနီလာကွောငျ့ရော မောင်စိုးသိုကျ ဟာ ဒါတွကေို မစဉျးစားတော့ဘူး။ မနီလာရဲ့ ခါးကနေ သိုငျးဖက်လိုကျပွီး လည်ပငျးကို စစုပျတော့တယျ။ မောင်စိုးသိုကျ ဟာ မနီလာရဲ့ ကိုယျသငျးနံ့ကို သိပျကွိုက်တာပဲ။ ရေမှေှးအကောငျးစားနံ့နဲ့ ခွြေးနံ့လေး ရောနတော။ လည်ပငျးကို စုပ်ထားရငျ လျှာကွီးနဲ့ လည်ပငျးကွောတဈလှေျာကျ လိုကျသပျပေးလိုက်တယျ။ ၂ မိနဈလောကျ ပြငျးပြငျးလေး လုပျပေးလိုကျတော့ သူ့ကို ဖက်ထားတဲ့ မနီလာရဲ့ လကျတွကေ တငျးကျပ်လာပွီး လိုက်ကုပျခြဈတော့တယျ။ “အား အား အား အမလေးနောျ အား အား” သူ့ယောင်္ကျား အပြင်ကနေ ကွညျ့နမှေနျး သိလို့လား ၊ အလုပျသမားတနျးလျားထဲမှာထကျ ပိုလွတ်လပ်လို့လား မြပောတတ်ဘူး။ မနီလာ ဟာ ပိုပွီး ထနျပြနေသလိုပဲ။ မနီလာဟာ မောင်စိုးသိုကျရဲ့ လည်ကုပ်ကို သိုငျးဖက်လိုကျပွီး ငုံ့ကျလာတဲ့ မောင်စိုးသိုကျ မျက်နှာအနှံ့လိုက်နမျးတယျ။ ပွီးတော့ လျှာပါ ထွက်လာပွီး လိုကျယကျတော့တာပဲ။
ကဲ လျှာခြငျး နမျးတာ စပါပွီ။ မောင်စိုးသိုကျဟာ မနီလာရဲ့ လျှာကွီးနဲ့ ထိလိုက်တိုငျး ရူးမတကျအောငျ ထန်လာတယျ။ တဈယောက်လျှာကို တဈယောကျ ပလွတျ ပလွတ်နဲ့ စုပျနတော ၁၀ မိနဈလောကျတောငျ ကွာမလား မသိဘူး လျှာတွေတောငျ ညောငျးလာတယျ။ ပွီးတော့ အိပျရာပေါျ လှဲချလိုက်တယျ။ မီးရောင်ဖျဖျ လေး လငျးနတေဲ့ အခနျးထဲကို အပြင်ကနေ ဦးဘသောျ တဈယောကျ ကွညျ့နတေယျ။ တကယျတော့ သူကုတငျဘေးကနေ သွားကွည့်ချင်တာ။ ဒါပမေဲ့ မောင်စိုးသိုကျ နဲ့ မနီလာ အနှောကျအယှကျ ဖြစ်မှာ စိုးလို့ အခနျးအပြင်ကနေပဲ ဒရငျးဘတျလေးပေါျ လှဲရငျး မိန်ဖျဖျမြင်ကွငျးကို လှမျးကွညျ့နတေယျ။ ဒါကို ကွညျ့နရေတာ သူ့ ကိုယ်ထဲမှာ စူးစူးနစ်နစ်ကို ကွိုက်တယျ။ အလုပ်များလှတဲ့ တာဝနျကွီးသူ ဦးဘသောျဟာ ခုလောကျ လိင်စိတ်မပေါျမိတာ ကွာပွီ။ ခုတော့ သိပျအရသာ ရှိတာပဲ။ ကွည့်ပါလား မောင်စိုးသိုကျဟာ သူ့မိနျးမ ရဲ့ နို့ကွီးတွကေို အားရပါးရ နယျနပွေီ။ အစကတညျးက ထန်တဲ့ မနီလာဟာ တအီးအီး တအားအား နဲ့ အသံစုံတွေနေတယျ။ နယျနရေငျး အားမရဖြစ်လာတဲ့ မောင်စိုးသိုကျဟာ မနီလာရဲ့ နို့ကွီးတစ်ဖက်ကို ညှစ်ထားပွီး တစ်ဖက်ကို အားရပါးရ စို့လရေဲ့။ “မောငျ အရမျးကွိုက်တယျ။ မောငျရေ။ မမ ကွိုက်တယျ။ အားကုန်စို့လိုက်ပါ။” နို့စို့ခံနရေငျး မနီလာဟာ မောင်စိုးသိုကျရဲ့ ပစ်စညျးကွီးကို ပုဆိုးအပြင်ကနေ ကိုငျပေးနတေယျ။ နောကျတော့ မနီလာဟာ ကုတငျအောက်ကို ဆငျးပွီး ဒူးထောကျ ထိုင်လိုက်တယျ။ မောင်စိုးသိုက်က မတ်တပျရပ်လျကျပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင်စိုးသိုကျ ပစ်စညျးထောငျထောငျကွီးကို စုပျပေးရငျး ရှေ့တို့နောက်ဆုတျ လုပျလရေဲ့။ ခေါငျးကွီးကို ပေါငျရငျးအောကျဝငျပွီး ဥတွကေိုပါ လိုက်စုပ်တာ။ “မောငျ မမ ပါးစပ်ကို လိုးပါနောျ” မောင်စိုးသိုကျ ဟာ မနီလာရဲ့ ခေါငျးကို ကိုငျပွီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ လုပျနပေါပွီ။ဇဈ ဇဈ ဇဈ ဇဈ နဲ့ အသံတွေ တောငျကွားရတယျ။ ဦးဘသောျ မနေနိုငျတော့ဘူး။ ထုပွီလေ။ “မောငျ လိုးပေးပါတော့” မနီလာ က ပြောလိုက်တယျ။ “မောငျ စောက်ဖုတျယကျဦးမယျလေ မမရဲ့” “နောက်မှ ယကျတော့ ကလေးရယျ။ မမ တအားကို ဖြဈနပွေီ ခုပဲ လိုးပါတော့” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မနီလာ ဟာ ကုတငျပေါျတကျပွီး ပက်လက်လှနျ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖွဲပေးလိုက်တယျ။ မနီလာ ဟာ ခပ်ဖိုင့်ဖိုငျ့ ဝပေမယျ့ လူကွီးကတေ်ပာီပီ ရုပ်ကလညျးချော၊ မငျးကွိုက်စိုးကွိုကျ အသားအရေကွီးနဲ့ ဆိုတော့ ခုနျအုပ်ချင်စရာကွီးပေါ့။ မောင်စိုးသိုကျဟာ မခွတြျရသေးတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို အကုန်ခွတြျပွီး လှှင့်ပစ်လိုက်တယျ။ ပွီးတော့ အပေါျကနေ ဒူးထောက်ထိုငျပွီး သူ့ ပစ်စညျးတံကွီးကို မနီလာရဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တောနက်နကျ အဖုတျကွီးထဲ ဖြညျးဖြညျးချငျး ထိုးသွငျးလိုက်တယျ။ “အား အား အား မောငျရယျ ဘယျတော့မှ မရိုးဘူး” မောင်စိုးသိုကျ ဟာ အပေါျကနေ လှကွေီးထိုးနဲ့ပဲ တစ်ချကျခြငျး ဖြညျးဖြညျးညှောင့်လိုကျ၊ ဆောငျ့ဆောင့်ချလိုကျ လုပျနတေယျ။ အထဲက မနီလာရဲ့ ပစ်စညျးကွီးက ညှဈပေးတာကွောငျ့ အသဲခိုကျအောငျ ကောငျးနပေုံ ပေါျတယျ။ ပွီးတော့ သူတို့ ပုံစံ ပြောငျးကွတယျ။ မောင်စိုးသိုကျ က အောကျနလှေဲလိုက်တယျ။ မနီလာက အပေါျကနေ မောင်စိုးသိုကျရဲ့ ပစ်စညျးထောငျထောငျကွီးပေါျ ထိုင်ချလိုက်တယျ။ အထကျအောကျ ခါရငျး လုပျပေးနသေလို့ မောင်စိုးသိုက်ကလညျး အောကျနေ ပင့်ပငျ့ပွီး ဆောငျ့ပေးနတေယျ။ အပေးအယူ ညီလိုကျကွတာ။ မနီလာက အပေါျတက်ခုနျပေးနေတော့ သူ့ရဲ့ နာမညျကျောျ နို့ကွီးနှစ်လုံးက တုန်တုနျနတောပေါ့။ “မောငျရေ မမ ပွီးချင်လာပွီ။ တူတူပွီးရအောငျနောျ” မောင်စိုးသိုက်က အပေါျက ပြန်တကျပွီး မနီလာကို အားရပါးရ ပြနျဆောငျ့ပြနျပွီ။ ွဗွတျ ွဗွတျ ွဗွတျ နဲ့ အသံတွေ အားအား အီးအီး အသံတွကေ အခနျးလုံးညံလို့ပေါ့။ သူတို့နှဈယောကျ ၅မိနဈလောကျ စိတျရှိလကျရှိ ဆောငျ့ပွီးတဲ့အခါ နှဈယောက်လုံး ခြေပစ်လက်ပဈ ပွီးသွားကွတယျ။ မောင်စိုးသိုကျ ရင်ခွင်ထဲကို ဝငျရငျး မနီလာ အမောဖြေနေလေရဲ့။ “မမ ရေ။ အဘ ဘယ်လိုနမေလဲမသိဘူး” “သူလညျး ခုလောက်ဆို ပွီးသွားလောကျပွီ ကလေးရဲ့” မီးရောင်ဖျဖျလေးနဲ့ အခနျးထဲမှာ လူသားနှဈယောကျ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ။ အခနျးပြင်မှာလညျး ကျေနပ်စွာ ပွုံးနတေဲ့ လငျသားတဈယောကျ။ ပွီးပါပွီ။